- Sandra uważaj! – z przejęciem krzyknęła Samanta

Demon wycelował w kobietę kula piorunów. Sandra zasłoniła się rękami. Wtedy Samanta wyciągając ręce przed siebie zabiła demona promieniem lodowym.

- Uff … mało brakowało, jak chcesz kolejny raz wzywać demona to róbmy to razem. Wiesz, że nasze moce nie są w pełni rozwinięte…

- Popatrz! Coś zostało z tego demona… - powiedziała Sandra

- Jakaś kartka… - Samanta podniosła pergamin z ziemi.

- Co jest na niej napisane?

- Jakieś dziwne rysunki, dziwny kwiat na jakiejś ręce oraz zamazany napis „una”. Nie mogę odczytać pierwszych liter.

- Pokaż – dziewczyna wyrwała siostrze kartkę.

Obie nie mogły odczytać pierwszych liter. Nagle Sandra wpadła na pomysł.

- Doznałam oświecenia! W Księdze Cieni widziałam zaklęcie na ukazanie tego czego nie widać lub nie ma. Chodźmy na strych.

-No gdzie to było? – zaczęła szukać - Jest! Zaklęcie na coś czego nie ma lub nie widać.

-Ukaż….

- A co robisz?

- Wypowiadam zaklęcie. – odpowiedziała spokojnie Samanta.

- Uważaj na skutki uboczne. Przecież na  pierwszej stronie księgi jest napisane: „Nie używaj magii w celach osobistych, inaczej będą niespodziewane skutki”

- To nie jest rzecz osobista. To może być dowód że demona tego nie zabiłaś tylko odegnałaś na jakiś czas.

- Dobra… niech ci będzie.

- „Ukaż to co niewidoczne, pokaż  to co zamglone,

Niech ujrzymy tego czego nie widać tu i teraz”

- Popatrz na kartkę! Wszystko robi się widoczne!

- To jakaś mapa. A tam jest napisane…

- Kwiat Fauna!

-Czy przypadkiem nie potrzebujemy tego składnika do wywaru unicestwiającego Shaxa?

- Tak

- No to ruszamy w kolejną podróż!

- Niech będzie… – z westchnieniem powiedziała Samanta. – To co musimy zrobić?

- Zobaczmy co piszą o tym kwiecie w Księdze cieni.

- Mało jest. Tutaj napisano, że to jest najpiękniejszy kwiat na świecie. Nikt dotąd go nie widział. Chroni go potężny demon Faun. Wiele Czarownic i demonów zginęło podczas poszukiwań go, bo daje on ogromną moc wywarów unicestwiających. Nie można zabić Fauna przed zerwaniem kwiatu, bo inaczej kwiat zginie razem z nim.

- A gdzie się on znajduje?

- Nic więcej nie napisali, ale na szczęcie mamy mapę.

Zapomniały o niby zabitym demonie a tym czasem stał on niedaleko, użył mocy niewidzialności.

- „Niech mnie zaprowadzą do tego Fauna, a ja resztą się zajmę” – pomyślał.

- Pokaż mi mapę, poszukajmy wejścia. – powiedziała Samanta.

Obie z przejęciem zaczęły oglądać mapę.

- Początek znajduje się pod znakiem jakby fali, obok niej stoi Statua wolności.

- Tam musi być chyba wejście. Nie mamy wyboru, musimy iść tylko nocą żeby nikt nie widział.

Obie ubrały się w czarne skórzane kostiumy. Jak nigdy czuły, że ktoś je obserwuje.

- Nie pomyślałyśmy tylko jak tam się dostaniemy

Nagle obie znalazły się obok Statui wolności. Nie wiedziały co to było

- Zawsze muszę brać sprawy we własne ręce – pomyślał demon.

Demon przeteloportował dziewczyny.

- Nie wiem kto to zrobił, ale fajnie mieć taką moc.

- Przestań, teraz nie wiemy co robić. Pokaż mapę.

- Wejście znajduje się gdzieś pod wodą. Zabaw się w Mojżesza! Masz  moc wody, może się ukaże wejście.

- Ale nie wiem co robić.

- Myśl o wejściu do świata Fauna.

Samanta podeszła na brzeg morza, podniosła ręce do góry. Nagle na wodzie ukazał się ogromny wir z wielką czarną dziurą w środku.

- Ciekawe jak się tam dostaniemy, do tego wiru jest jeszcze jakieś 500 metrów… - powiedziała podenerwowana Sandra.

- Poczekaj jeszcze nie skończyłam!

Kobieta rozpostarła ręce przed siebie. Nagle wody rozstąpiły się na dwie strony i odkryła się sucha droga prowadząca do wejścia.

- Dobra jesteś!

- Wiem o tym.

Obie przybiły sobie piatkę.

Z niepewnością szły po drodze. Bardzo się bały. Z dwóch stron miały słupy wody. Widziały nawet jak pływają ryby.

- Dobra weszłyśmy, co dalej?

- Najpierw zajmę się tym, żeby nikt tego nie zobaczył.

Pstryknęła palcem i obie strony morza wróciły na swoje miejsce.

-Ciemno tu trochę. Może jest tu jakaś latarnia?

- Uważaj!

Nagle z obu stron ścian wyleciały ostre jak brzytwa kolce.

- Dzięki, uratowałaś mi życie.

- Nie ma za co, musimy zdobyć kolejny składnik.

- Co jest na mapie teraz?

- Długi tunel z zasadzkami, potem jak dojdziemy do końca jest coś jakby labirynt a w środku labiryntu jest nasza zdobycz.

I tak przez kilka godzin szły w nieznane. Ciągle było ciemno i wilgotno. Było czuć zapach stęchlizny. W rogach leżały szczątki demonów i czarownic.

- Mam nadzieję, że my tak nie skończymy.

- Nie myśl tak nawet. – wzdrygnęła się Sandra.

- Patrz… widzę światło, chodź szybciej.

Zaczęły obie biec, nagle zatrzymały się na brzegu przepaści.

- Tego nie było na mapie.

- I jak mamy przejść dalej?

-Popatrz, tam jest jakaś tabliczka. „Przejdziesz dalej jeśli uwierzysz. Idź w przepaść.

- Co!?

- Róbmy co każą.

Wzięły się za ręce, w duchu mówiły sobie że nic się nie stanie. Gdy położyły pierwsze nogi na przepaści zaczęły się pod ich nogami pojawiać betonowe płytki. Nagle pod stopami Sandry nie pojawiła się.

- Sandra zaraz ci pomogę, zaraz cię wciągnę… - Samanta złapała siostrę w ostatniej chwili.

- Drugi raz ci dziękuję.

- Nie ma za co. Jesteś moją siostrą.

Gdy się odwróciły, ujrzały wielki labirynt zbudowany z dziwnych latorośli.

- Musimy wchodzić, ale popatrzmy znowu jakaś tabliczka.

- „Im szybciej będziesz biegł tym szybciej nie zginiesz”

- Co to ma znaczyć?

- Zaraz zobaczymy…

Niepewnie weszły w labirynt, gdy zrobiły kilka kroków latorośle ożyły zaczęły się do nich zbliżać i strzelać kolcami. Zaczęły uciekać.

- Już wiem, co znaczyła ta tabliczka – powiedziała w biegu Sandra

- Nie możemy się rozdzielić.

Mijały kolejne minuty. Dziewczyny nie miały siły już biec.

- Popatrz koniec labiryntu, biegnij Samanto biegnij!

Latorośl schwytała za nogę Samantę.

- Sandra ratuj!

Sandra nie wiedziała, co robić. Strzeliła w latorośl piorunem. Na szczęście puściła ona siostrę.

Kobiety doszły do końca. Gdy podniosły głowy do góry i ujrzały baśniowy ogród. Żyły w nim w harmonii najprzeróżniejsze stworzenia magiczne: elfy, skrzaty, chochliki i wiele, wiele innych.

- Nie widzę kwiatu.

Nagle dziwny głos powiedział:

- On jest tutaj!

Gdy się odwróciły, ujrzały dziwne stworzenie. Nie miało oczu. Znajdowały się one na lewej ręce. Miało długie zielone rogi. A na jego ręce znajdował się przecudowny kwiat. Posiadał cztery płatki o kolorze niebieskim i białym z granatowymi kropkami, a jego pręciki jakby żyły.

- Nigdy nikt tak daleko nie doszedł z czarownic…

- Ani z demonów…

Nagle pokazał się demon.

- Ten kwiat jest mój.

W reku demona zapaliła się kula piorunów

- Musimy go powstrzymać, bo inaczej zostaniemy z niczym!

- Obie na trzy użyjmy swoich mocy…

- Zgoda

-Raz

-Dwa

I razem

- Trzyyyyyyy!!!

Z rąk kobiet wyleciał ogromy promień który uderzył w demona. Ów demon rozsypał się w wiele kawałeczków. Nagle przed sobą ujrzały oddającego im pokłon Fauna.

- Co się mu stało? – szeptały

- Ochroniłyście mnie bezinteresownie i dlatego możecie mnie poprosić o jedną rzecz.

- Oddajmy za wygraną, szkoda się mi go zrobiło.

- Masz rację.

- Dlaczego odchodzicie? - powiedział Faun

- I tak nie możesz nam tego dać, bo zginiesz bez niego.

- Domyślam się czego chcecie. Ale jak przebyłyście taką długa drogę to on jest wam bardzo potrzebny.

- Potrzebny nam jest do wywaru unicestwiającego źródło zła – Shaxa, który porwał nam naszego brata.

-Ach ten Shax, nienawidzę go. Zabił moją żonę, i moje dzieci. Dlatego wam ten kwiat dam, choć zginę, ale będę wiedział że on na marne nie poszedł.

W całej krainie słychać było szepty i szemranie.

- Nie rób tego, nie rób!

- Złapcie razem po dwie za płatki i pociągnijcie.

- Nie możemy ciebie zabić. Kto zostanie opiekunem tej krainy?

- Mam następcę. Ciągnijcie!

Obie zaczęły ciągnąć. Pokazał się cały kwiat z łodygą. Dziewczyny były bardzo podniecone tym widokiem. Ale bardzo przygnębiło je to, że Faun nie żyje. Nagle ujrzały, że się porusza.

- On żyje?

- Ja żyję!  Mój kwiat wyrósł znowu na ręce!

- Królu… ja wiem co się stało – powiedział mały elf – Jeśli kwiat trafi dobrowolnie do dobrych ludzi Faun narodzi się na nowo!

- Bardzo się cieszymy, ale musimy już wracać…

- Moje elfy was przeteleporują do waszego domu, pamiętajcie że zawsze możecie na mnie liczyć!

Całe i zdrowe wróciły do domu.