Był gorący, letni dzień. Sandra i Samanta udały się na piknik na pobliską plażę. Obie były bardzo szczęśliwe, ponieważ od ponad tygodnia nie miały styczności z demonami.

- Ale dzisiaj jest cudowna pogoda! – zachwyciła się Sandra.

- Tęsknię trochę za tym życiem bez demonów. Świat był kiedyś prostszy.

- Ale dzięki magii możemy odnaleźć naszego brata!

- Też fakt.

Spojrzały na wodę.

- Coś tam jest! – przestraszyła się Samanta

- Ojjj… to tylko ryba. – uspakajała Sandra.

- Ryba z rękami? Weź przestań!

Nagle tajemnicza istota zaczęła się zbliżać do dziewczyn. Obie odsuwały się od brzegu nie wiedząc, co robić.

- Co robimy? – zapytała Samanta.

- Najpierw zobaczmy co to lub kto to jest.

Z wody wyjawiła się piękna ni to kobieta ni to ryba z długimi, lśniącymi włosami koloru blond i ponętnej figurze. Uwagę dziewcząt zwrócił złoty ogon ryby, jaki miała.

- To nie jest człowiek! – szepnęła Sandra

- Widzę. Poczekaj może spytamy się kim jest…

- Dobry pomysł.

- Kim jesteś?

- Czarodziejki! Pomóżcie mi! Bardzo Was o to proszę. Jestem jedną z ostatnich syren na tym świecie. Moje koleżanki ukrywają się przed Agawem.

- Skąd wiesz, że jesteśmy czarodziejkami?

- Każda syrena potrafi wyczuć czy ktoś jest magiczny czy nie. W moich oczach dobrzy czarodzieje świecą jasnym światłem, zaś złych otacza aura ciemności.

- Po drugie, kim jest Agaw… czy jak mu tam?

- Agaw jest okrutnym demonem. Na początku rozkochuje w sobie syrenę żeby była jemu posłuszna. Gdy ją rozkocha zabiera jej głos przez specjalny nóż – Atraks. Krótko podcina nam gardło. Pomóżcie mi! Proszę was bardzo!

- Musimy się naradzić. – skwitowała Samanta.

- Dlaczego mamy jej ufać? Powiedz mi! – szeptała Sandra.

- Nie wiem, ale moje przeczucia mówią mi, że ona mówi prawdę…

- No nie jestem pewna...

- Po prostu… mój żywioł to woda… zaufaj mi.

- Ok.

- Pomożemy ci, ale na początku musimy spojrzeć do naszej księgi cieni.

- Nie zostawiajcie mnie! On zaraz mnie dopadnie. Jak któraś spojrzy mu w oczy to się momentalnie zakochuje i już po niej.

- Dobra! Zamienimy cię w człowieka. – powiedziała Samanta.

- Co?! Jak? – z przejęciem wybuchła Sandra.

- A właśnie tak:

„Znikaj ogonie w otchłań daleką,

Piękna syreno zmień się w człowieka!”

Syreny ogon zaczął się świecić i iskrzyć po czym zamienił się w… ludzkie nogi. Przed dziewczętami stała już nie pół-ryba ale kobieta. Był tylko jeden problem. Stała tam całkiem naga.

- O tym to nie pomyślałaś …– Sandra wzięła swój płaszczyk i zarzuciła na kobietę.

- A jak się stanę znowu syreną?

- Po prostu cofniemy zaklęcie…

- To dobrze.

W trójkę wsiadły do swojego samochodu i pojechały do domu.

- Daj jej… A właśnie? Jak się nazywasz?

- Kikikarakura.

- Jak?

- Kikikarakura!

- Będziemy cię nazywać Kiki.

- Zgoda.

- Sandro! Daj jej jakieś ubranie, a ja poszukam czegoś w księdze cieni o Agawie i syrenach.

Chwilę trwało zanim Sandra znalazła coś odpowiedniego dla Kiki. W końcu podarowała jej swoją letnią sukienkę w kwiaty. Gość zaraz po tym został zaproszony do salonu. Samanta tymczasem ślęczała nad księgą pospiesznie wertując jej stronice.

- I co znalazłaś coś? – zajrzała jej przez ramię Sandra.

- Ona mówiła prawdę! A co do Agawa… to silny demon ale będzie można go zabić dzięki naszym mocom. Tylko tyle, że on jest demonem wodnym i żyje pod wodą. Na wierzch wychodzi tylko raz na 100 lat. Ostatni raz wychodził właśnie 100 lat temu.

- To dobrze, będziemy mogły go pokonać.

- Jest jeszcze jeden problem. On wychodzi tylko wtedy, gdy wywabi go ziemska syrena.

- Ziemska?

- Taka, która stała się syreną z czarów.

Obie nagle w tym samym momencie powiedziały:

- Ty!

- Ja na pewno nie będę się zamieniała w syrenę. Jak w coś się zamieniać to zawsze tylko ja… – powiedziała z wyrzutem Samanta.

- Ale to jest przecież twój żywioł!

- Pozwólcie, że się wtrącę. Jeśli nas uratujecie to damy wam syrenie ziele – roszpuner.

- Co?! Przecież to jest nam potrzebne do wywaru! Ale to długa historia…

- Dobra, niech ci będzie. Ale jeśli coś się stanie to będzie wyłącznie twoja wina! – rzekła Samanta

- I za to cię kocham.

- Zamieniaj mnie…

- Poczekaj, w księdze cieni jest zaklęcie.

„Znikajcie nogi w czarną ziemię

Piękna kobieto zmień się w syrenę”

Niespodziewanie nogi Samanty zmieniły się w duży, lśniąc ogon.

- Nawet mi się on podoba!

- Muszę wam coś powiedzieć – rzekła Kiki – Twoja siostra musi się ze wszystkim wyrobić w ciągu 24 godzin bo już na zawsze zostanie syreną… takie nasze prawo…

- Dlaczego dopiero teraz to mówisz? Szybko, chodź trzeba cię włożyć do wody i rób co masz robić.

Wszystkie udały się na miejsce spotkania z syreną.

- Kocham cię siostrzyczko...

- Ja ciebie też!

Nagle Kiki zaczęła zrzucać z siebie sukienkę.

- A ty co robisz?

- Idę z twoją siostrą. Jak zginę to zginę w walce!

Kiki weszła do wody i ogon jej powrócił.

- Dziewczyny trzymajcie się, a ja będę na was czekała. – pożegnała je Sandra.

Obie skoczyły do wody. Samanta była nieco przestraszona, ale z każdym machnięciem była coraz pewniejsza siebie. W oddali zobaczyły grotę i zaczęły do niej płynąć.

- Tam są moje koleżanki, przedstawię cię im.

- Ok.

- Patrz kto płynie… Nasza Kikikarakura. Myślałyśmy że zginęłaś. A to jest?

- To nasza wybawicielka. Wraz ze swoją siostrą zabiją Agawa.

- Ale to nie jest prawdziwa syrena. – rzekła jedna z syren.

- To jest czarodziejka!

- W tobie całe nadzieje…

Niespodziewanie do groty śledząc błyszczący ślad po syrenach wpłyną Agaw. Był to demon o niebieskiej karnacji ciała, mający dziwne otwory podobne do skrzeli. Jego głowę otaczały mięsiste macki. Twarz jego była oblazła. Nie było widać jego oczu. Ciało miał giętkie jak guma.

- Znalazłem was!!! Hahaha!

- Co my teraz zrobimy? Zginiemy!

- Chodźcie do mnie… moje drogie…

Samanta nagle krzyknęła

- Nie!

Demon nigdy nie widział takiej pięknej syreny.

- Kim ty jesteś?

- Jestem twoją ukochaną, płyń za mną…

- Dobrze a z wami się później policzę. Gdzie płyniesz kochana?

- Zobaczysz jak dopłyniemy.

Przez wiele godzin pływali po ocenie. Samanta swoim wdziękiem bardzo oczarowała demona.

- Wyjdziesz ze mną na powierzchnię?

- Dla ciebie wszystko.

Był ranek Sandra czekała na brzegu kilkanaście godzin. Była bardzo zmęczona. Bała się mocno o swoją siostrę. W głuchej ciszy usłyszała pluskanie wody. Ujrzała siostrę, jednak nie była sama. Sandra schowała się za molo aby być przygotowaną do ataku.

- Chodź kochanie – powiedziała do demona Samanta.

- „Kochanie”? – pomyślała Sandra.

Gdy z wody wychodziła Samanta ogon jej znikł. Wyłoniła się ludzka postać kobiety.

- Teraz, Sandra!

Z ręki Sandry wyleciał ogromny promień piorunów, ale demon odsunął się i nic się mu nie stało.

- Wiedźmy!

Odepchnął obie siostry i chciał uciec do wody. Samanta ostatkiem sił zamroziła wodę oraz do połowy w niej zanurzonego demona. Demon nie mógł się ruszać

- Co z nim zrobimy?  – zapytała Samanta.

- Zabijemy go!

Obie złapały się za ręce. Z ich rąk wyleciał promień mocy. Demon pod jego wpływem rozsypał się na miliony kawałeczków.

- Niezłe jesteśmy… nie ma co…

- …i bardzo skromne… haha…

W oddali słychać było syreny, które krzyczały:

- Dziękujemy, dziękujemy.

Do dziewczyn podpłynęła Kiki.

- Za uratowanie naszego życia dostaniecie roszpuner. – po czym wręczyła Samancie coś o niebieskiej barwie, co pod wpływem słońca stawało się zielone. Było bardzo śliskie i nie ładnie pachniało.

- Dziękujemy wam bardzo syreny. Jeśli będziecie chciały od nas pomocy… polecamy się na przyszłość!

Po tych słowach znikły za horyzontem.